Ale pewnie sporo laików zadaje sobie pytanie - skąd archeolodzy wiedzą, że to są groby wampirów? Szkielety mają kły? Albo w grobach znajdują się czarne płaszcze z wysokimi stójkami? Nic z tych rzeczy. Zapraszam do zapoznania się z kilkoma cechami charakterystycznymi które pozwalają archeologom domniemać, że pochowano tutaj ludzi podejrzanych o wampiryzm. Przyjmuje się, że jeżeli spełnione są co najmniej dwa punkty z listy mamy prawdopodobnie do czynienia z takim pochówkiem. A więc po kolei:
1) Pochówek zawiera szczątki w nietypowej pozycji. W średniowieczu i nowożytności chrześcijanie chowali swoich zmarłych leżących na wznak, twarzą do powierzchni. Układ twarzą do ziemi albo szczątki leżące na boku lub skulone są atypowe.
2) Odmienna od normy orientacja pochówku. Zazwyczaj chowano zmarłych na osi W-Z ze stopami skierowanymi na wschód.
3) Grób znajduje się na obrzeżu cmentarza lub w ogóle poza nim. Szczególnie "podejrzane" są pochówki znajdujące się na miejscach straceń.
4) Szczątki mają ślady deformacji lub schorzeń - wszelkie garby, niesymetryczne kończyny, zbyt duży lub mały wzrost etc. są z miejsca podejrzane.
5) Ślady zabiegów antywampirycznych wykonywanych post mortem. A tych było wiele - obcinano głowy, przebijano czaszki gwoźdźmi, przywalano zwłoki kamieniami, kładziono na szyi sierpy etc.
Wszystko aby tylko uniemożliwić zmarłemu powstanie z grobu.
6) Ślady wtórnego otwierania grobu.
7) W ustach nieboszczyka znajdują się rzeczy, których nie powinno tam być - moneta, kamienie, cegły, glina etc.
Mając do czynienia z tym zbiorem cech możemy być niemal pewni, że dawne społeczeństwa obawiały się zmarłego i próbowały zabezpieczyć przed jego powrotem.
Więcej fascynujących informacji o prawidziwych wampirach możecie znaleźć w pracy Łukasza M. Stanaszka pt. Wampiry w średniwiecznej Polsce.
Fotografia przedstawia grób wampiryczny z Gliwicj, fot. PAP
